Publiczne Przedszkole nr 2im. Janusza Korczakaw Parczewie

Zajęcia dodatkowe

LOGOPEDIA

Prawidłowy rozwój mowy dziecka wg. T. Zalewskiego:

Około szóstego tygodnia życia niemowlę zaczyna wydawać pierwsze dźwięki. Są to kolejne nieświadome ćwiczenia artykulatorów. Dźwięk te nazywamy się głużeniem i są wydawane przez dziecko zupełnie nieświadomie. Na uwagę zasługuje fakt, że głużą również dzieci głuche.

szóstym miesiącu życia dzieci zaczynają  świadomie bawić się wydawanymi przez siebie dźwiękami. Zjawisko to nazywamy gaworzeniem.

Wszyscy rodzice czekają niecierpliwie na pierwsze objawy rozumienia słów przez swoje pociechy. Dzieje się to około dziewiątego miesiąca życia, kiedy niemowlęta zaczynają powtarzać dźwięki, reagować na swoje imię i wykonywać proste polecenia.

Pierwsze, bardzo ważne słowa w słowniku dziecka, pojawiają się ok. 10-11 miesiąca życia. Wtedy to rodzice mogą usłyszeć wyczekiwane „mama”, „tata” itp.

Kolejne słowa powinny się pojawić ok. pierwszego roczku. Ważne jest, aby były to słowa znaczące czyli odnoszące się do konkretnego przedmiotu.

W wieku ok. 18 miesiąca życia dziecko powinno zacząć posługiwać się równoważnikiem zdania.

Ok. 2 roku życia maluszek powinien wypowiedzieć swoje pierwsze zdanie i jest to pierwsze czynnościowe zastosowanie reguł gramatycznych.

30. miesiącu życia dziecko przestaje mówić o sobie w trzeciej osobie liczby pojedynczej i zaczyna prawidłowo używać zaimka „ja”.

Ok. 3 roku życia dziecko zna już ok. 500 słów i posługuje się zdaniem złożonym
z 4-5 wyrazów.

Ok. 4 roku życia maluszek potrafi posługiwać się krótkim tekstem przyczynowo-skutkowym. Powinno więc opowiedzieć nam krótką bajkę lub może nam opowiedzieć, co wydarzyło się w przedszkolu lub na placu zabaw. Na tym etapie mowa dziecka jest już dostatecznie rozwinięta i od tej pory podlega jedynie udoskonaleniom.

Pamiętać należy, że opóźnienia w pojawianiu się poszczególnych etapów nie mogą przekraczać pół roku. Jeżeli tak się dzieje, a trzyletnie dziecko wymawia zaledwie kilka wyrazów powinniśmy zgłosić się na konsultacje logopedyczne.

Dla dzieci z zaburzeniami mowy, w naszym przedszkolu, prowadzona jest terapia logopedyczna.

Terapię logopedyczną prowadzi logopeda który :

-w porozumieniu z nauczycielkami grup dokonuje wyboru dzieci wymagających terapii ,

-dzieci te poddaje diagnozie logopedycznej obejmującej badanie mowy, funkcji słuchowych , oraz motoryki artykulacyjnej ,

-prowadzi zajęcia terapeutyczne indywidualnie i w grupach 3 – 4 – osobowych ,

-przekazuje rodzicom informacje o postępach dziecka ,

-opracowuje zestawy ćwiczeń do pracy z dzieckiem w domu.

Uczestnictwo dzieci w formach wymienionych trwa do czasu zlikwidowania opóźnień w przyswajaniu zadań programowych lub złagodzeniu bądź wyeliminowaniu zaburzeń stanowiących powód objęcia dziecka daną formą pomocy.

Zajęcia logopedyczne w przedszkolu

W naszym przedszkolu dzieci mają zapewnioną fachową pomoc logopedyczną. Zajęcia logopedyczne odbywają się w poniedziałki, wtorki, środy i w czwartki.

Pierwsze zajęcia terapeutyczne polegały przede wszystkim na zabawach ogólnorozwojowych, ćwiczeniach oddechowych, słuchowych, zajęciach ortofonicznych i logorytmicznych.

Kolejne to systematyczna  praca nad korygowaniem wad wymowy.

W terapii wykorzystywane są różnorodne metody, między innymi metoda Weroniki Sherborne, Metoda Dobrego Startu i metoda psychostymulacji. Zajęcia są zróżnicowane i ciekawe, wzbogacone różnorodnymi pomocami dydaktycznymi, grami i zabawami. W naszej placówce znajduje się dobrze wyposażony gabinet logopedyczny, który stwarza przyjazną atmosferę do prowadzenia zajęć.

Dzieci chętnie biorą udział w zajęciach logopedycznych, potrafią ćwiczyć samodzielnie oraz w grupie i zaczynają osiągać pierwsze sukcesy terapeutyczne.

Pracę logopedy wspierają rodzice i nauczyciele, gdyż ćwiczenia logopedyczne winny być systematycznie i jak najczęściej utrwalane w domu i w przedszkolu.

Głównym celem zajęć logopedycznych jest profilaktyka wad wymowy i terapia zaburzeń mowy, bowiem musimy pamiętać, że prawidłowa wymowa ułatwia dzieciom osiągnięcie sukcesów w edukacji szkolnej.

Propozycje ćwiczeń

Zabawy słuchowe:

  1. Zabawa ,,Ile odgłosów policzę za drzwiami?”
  2. Zabawa ,,Ile przedmiotów wpadło do pudełka?”- wrzucanie drobnych przedmiotów.
  3. Zabawa ,,Ile razy uderzam, tyle razy powtórz” – naśladowanie odgłosów.
  4. Ćwiczenia rytmiczne – uderzanie w bębenek według podanego schematu.

Zabawy oddechowe:

  1. Dmuchanie mocno i leciutko na wiatraczek.
  2. Kartkę papieru porozdzielać do połowy, tak aby powstały frędzelki. Dmuchanie na nie.
  3. Puszczanie baniek mydlanych.
  4. Wykonanie małych kulek z papieru, rozsypanie ich na stole i rozdmuchanie na wszystkie strony.
  5. Zbudowanie z kart do gry domku i zdmuchnięcie go.
  6. Zrobienie łódeczki z papieru lub z łupiny orzecha, puszczenie jej na wodę i dmuchanie w nią.
  7. Położenie na czubku nosa kawałka papieru i zdmuchnięcie go.
  8. Nadmuchiwanie balonów.

Ważne!

Podczas snu, a także wtedy, gdy nie mówimy powinniśmy oddychać nosem.

Wskazówki dla rodziców

Najważniejsze wskazówki,  które pomogą kształtować wymowę i rozwijać słownictwo dziecka.

1. Mów do dziecka od pierwszych dni jego życia – spokojnym głosem, powoli i wyraźnie.. Doskonałą okazję do igraszek językowych stanowi chociażby karmienie, kąpanie czy przebieranie dziecka.

2. Pamiętaj, że karmienie piersią (poza wszystkimi zaletami) jest najbardziej naturalną formą profilaktyki logopedycznej, która zapewni dziecku prawidłowy rozwój narządów artykulacyjnych oraz nauczy poprawnego oddychania i połykania. Częstym następstwem nieprawidłowości w oddychaniu oraz połykaniu są wady zgryzu i wymowy.

3.  Unikaj podawania dziecku smoczka; zwracaj uwagę, by nie ssało palca oraz oddychało nosem w czasie snu. Obserwuj, czy reaguje na dźwięki z otoczenia. Podstawą prawidłowego rozwoju mowy jest sprawnie działający słuch.

4. Kiedy dziecko zacznie mówić, słuchaj uważnie. Odpowiadaj na pytania cierpliwie i wyczerpująco. Mów wyraźnie, używając zrozumiałego i prostego języka. Unikaj zdrobnień i spieszczeń. Nie powtarzaj błędnych wytworów językowych dziecka. Chwal za każdy przejaw aktywności słownej. Dostrzegaj nawet najmniejsze osiągnięcie, nagradzając je pochwałą

5. Śpiewaj wspólnie z dzieckiem. Śpiewanie piosenek wpływa na pogłębienie oddechu, aktywniejsze działanie przepony oraz wzmocnienie narządu głosowego. Treść piosenek rozwija wyobraźnię i zainteresowania malucha, wzbogaca jego słownictwo, pomaga w doskonaleniu wymowy i sprzyja koncentracji uwagi.

6. Opowiadaj i czytaj dziecku bajki, ucz krótkich wierszyków oraz wyliczanek na pamięć. Wystrzegaj się natomiast niepotrzebnie i zbyt głośno włączonego telewizora, który bombarduje niedojrzały układ nerwowy dziecka nadmierną ilością bodźców.

7. Angażuj się wspólnie z dzieckiem w rozmaite domowe gry i zabawy językowe. Stwarzaj okazje do wypowiedzenia tego, co przeżyło. Niech opowie bajkę, którą obejrzało, podzieli się wrażeniami z przedszkola, wymyśli zakończenie do czytanego przez ciebie opowiadania

8. Zadbaj, by pociecha miała systematyczny kontakt z rówieśnikami, np. na placu zabaw, w przedszkolu, który umożliwi jej zdobycie nowych umiejętności językowych.

9. Pamiętaj, że ćwiczenia aparatu artykulacyjnego wspomagają także rozwój intelektualny dziecka. Ćwiczenia usprawniające narządy mowy można prowadzić  w formie zabawy już z 2- lub 3-latkiem. Powinny być one przyjemnością dla dziecka, mamy, taty. Osiągnięcie sukcesu przez malucha zależy w dużej mierze od naszej pomysłowości, fantazji, a także wytrwałości i systematyczności.

10. Od najmłodszych lat zapewnij dziecku regularną porcję ruchu i jak najmniej stresu. Czuwaj nad prawidłową dietą, zadbaj, by zawierała odpowiednią ilość składników mineralnych (magnezu, wapnia, cynku, żelaza). Zapewnij dziecku wiele okazji do zabawy, pracy twórczej – stwórz mu warunki do rysowania i malowania.

Gimnastyka buzi na wesoło

mgr Anna Grzeszak
mgr Anna Trubalska

KOREKTYWA

Wady kończyn dolnych

Zniekształcenia kończyn dolnych w znacznym stopniu wpływają na statykę i postawę ciała. Powstają w wyniku asymetrii w budowie wyżej położonych odcinków ciała, przeciążeń pracą lub są wadami wrodzonymi albo powstają na skutek innych przyczyn.
Wyróżniamy następujące wady kończyn dolnych, dające się w początkowym stadium wyrównać:
– kolana koślawe- w kolanach koślawych oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty na zewnątrz, a kostki przyśrodkowe, przy wyprostowanych i zwartych kolanach, są oddalone od siebie o ponad 5 centymetrów. Za fizjologiczną koślawość uważa się odchylenie od osi przeciętnie 2-3 centymetrów, ale nie większą niż 5 centymetrów,
– kolana szpotawe- w tym zniekształceniu kończyny dolne są skręcone do wewnątrz, występuje nadwyprost w stawach kolanowych, mięśnie wewnętrznej strony kończyn dolnych ulegają skróceniu, a po stronie zewnętrznej nadmiernie rozciągają się. Oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty do wewnątrz. Szpotawość kolan występuje najczęściej przy nadwadze oraz przy krzywicy.
– stopa płaska- stopa posiada niski lub obniżający się łuk podłużny, który jest wynikiem niewydolności układu mięśniowo-wiązadłowego. Przeciążenie stopy spotęgowane niewydolnością jej układu doprowadza do zniekształceń, bolesności oraz zaburzenia funkcji. W młodszym wieku szkolnym nie musi dostarczać bodźców bólowych, jednak zaniedbanie i brak korektywy może nieść odległe, negatywne skutki. Płaskostopie jest jednym z bardziej powszechnych dolegliwości stóp.
„W postępowaniu korekcyjnym z dziećmi z płaskostopiem konieczne jest:
– uświadomienie dziecku i rodzicom istnienia wady i związanych z tym zagrożeń,
– zapewnienie optymalnych warunków środowiskowych,
– wzmocnienie mięśni odpowiedzialnych za utrzymanie łuków i decydujących o wydolności stopy,
– wyrobienie nawyku prawidłowego stawiania stóp w chodzie, biegu oraz poprawnego trzymania ich w staniu i siedzeniu.” (S.Owczarek, M.Bondarowicz, Zabawy i gry ruchowe w gimnastyce korekcyjnej, WSiP, Warszawa 1997, s.206).
– stopa płasko-koślawa- istotą tego zniekształcenia jest ustawienie w nawróceniu kości stępu oraz obniżenie sklepienia podłużnego stopy, najczęściej na tle niewydolności statycznej.
– stopa szpotawa- jest odwrotnością stopy płasko-koślawej. Charakteryzuje się skręceniem pięty do wewnątrz i oparciem jej na krawędzi zewnętrznej.
– stopa wydrążona- zniekształcenie charakteryzuje się nadmiernym wysklepieniem, w odcinku między guzem a głowami kości śródstopia, przy równoczesnym skróceniu tego odcinka. Nadmiernemu wysklepieniu stopy towarzyszy szponowate ustawienie palców i skrócenie rozcięgna podeszwowego. Zniekształcenie powoduje skrócenie stopy. Przyczyną tej wady są anomalie w obrębie dolnego odcinka rdzenia kręgowego oraz zaburzenia równowagi mięśniowej.
Wada postawy jest początkiem choroby, której rozwój przebiega skrycie i podstępnie. Skutki nie korygowanych wad poza względami estetycznymi mogą być bardzo niekorzystne. Wczesne wykrycie nieprawidłowości w postawie ciała może uchronić dziecko przed dalszym ich pogłębianiem i daje gwarancję skutecznego leczenia. Wada postawy wcześnie nierozpoznana i nieleczona utrwala się, co może doprowadzić do przykrych dolegliwości u człowieka dorosłego.
Jednym z głównych czynników zapobiegających wadom postawy jest ruch. Szczególnie cenne są te formy aktywności ruchowej, które dziecko może kultywować przez całe życie. Należą do nich: pływanie, turystyka piesza i rowerowa, łyżwiarstwo i inne gry sportowe. Dzieciństwo jest niewątpliwie najlepszym okresem do profilaktyki
wad postawy.
W przypadku stwierdzenia u dziecka wady postawy niezbędne jest odpowiednie postępowanie korekcyjne w domu i na zajęciach. Bardzo ważny jest czynny udział rodziców w instruktażu w zakresie ćwiczeń domowych, gdyż podstawową formę oddziaływania korekcyjnego powinny stanowić, prócz zajęć gimnastyki korekcyjnej, ćwiczenia domowe. Aby proces korygowania wad mógł być w pełni efektywny, rodzice powinni opanować ogólne zasady doboru ćwiczeń korekcyjnych, ponieważ tylko na podstawie znajomości tego zagadnienia będą mogli w sposób świadomy i celowy pomóc swojemu dziecku w ćwiczeniach domowych.

Przykłady ćwiczeń

1. „Skracanie stopy”

Staramy się skrócić raz jedną stopę, raz drugą poprzez pogłębienie łuku podłużnego stopy. Palce i zewnętrzny brzeg stopy cały czas przylegają do ściany.

2. „Marsz mrówek”

Przesuwamy stopy do góry ściany i na dół: zginamy palce obu stóp,
przesuwamy pięty bliżej palców,prostujemy palce opierając
się na piętach,zginamy palce obu stóp, itd.

3. Przekazujemy taśmę z jednej stopy do drugiej przesuwając ją jednocześnie od końca do końca.

4.Trzymamy taśmę złożonymi razem palcami stóp albo zaciskamy palce stóp na końcu taśmy i sprawdzamy jak mocno nóżki trzymają taśmę.

5. Rodzic trzyma taśmę dwoma palcami i ciągnie z umiarem. Dziecko może trzymać taśmę złożonymi razem palcami stóp tak jak osoba dorosła w poprzednim ćwiczeniu, albo zwijać paluszki na końcu taśmy.

Oto odpowiedzi na najczęściej powtarzające się pytania:

Iwona Śledzińska

TERAPIA PEDAGOGICZNA

 

Celem zajęć terapii pedagogicznej w przedszkolu jest podniesienie gotowości do nauki w szkole, a tym samym między innymi, przygotowanie do nauki czytania i pisania.

Zarówno pisanie, jak i czytanie to procesy złożone, wymagające wielu ćwiczeń z zakresu analizy i syntezy słuchowej, wzrokowej, wzrokowo – ruchowej oraz grafomotoryki. Dlatego ważnym zadaniem jest podjęcie pracy stymulacyjno – kompensacyjnej w tym zakresie według indywidualnych potrzeb dzieci.

Zajęcia organizowane w przedszkolu mają szczególną wartość dla dzieci, u których stwierdza się opóźnienie rozwoju niektórych funkcji odpowiedzialnych za naukę procesu czytania i pisania. W czasie zajęć istnieje możliwość wyrównania opóźnienia, co może zapobiec wystąpieniu w przyszłości dysleksji.

TERAPIA PEDAGOGICZNA – TEORIA I PROPOZYCJE ĆWICZEŃ

Zaburzona percepcja słuchowa u dziecka może powodować :

– trudności z zapamiętaniem trudnych wyrazów
– trudności ze zrozumieniem długich i skomplikowanych poleceń słownych
– kłopoty z zapamiętaniem dni tygodnia, pór roku
– przekręcanie słów (np. zamiast „kołdra”-”kordła”)
– wolne pamięciowe opanowywanie wierszy i rymów

Ponadto starsze dzieci przedszkolne mają trudności z opanowaniem procesów analizy

i syntezy sylabowej i głoskowej wyrazów, tzn. nieprawidłowo dzielą wyrazy na sylaby

i nie potrafią prawidłowo wymienić wszystkich głosek w wyrazie. Trudności sprawia im również synteza wyrazu, czyli usłyszane po kolei głoski wyrazu np. k-o-t-e-k nie zawsze oznaczają wyraz „kotek”.

Powyższe trudności przekładają się w efekcie na problemy w czytaniu całych wyrazów, a w dalszej kolejności zdań.

Zarówno rodzice jak i nauczyciele mogą usprawniać funkcję słuchową na wiele sposobów:

  1. Rozróżnianie i rozpoznawanie dźwięków (przy zamkniętych oczach dzieci wsłuchują się w odgłosy, np. stukania w coś, rozdzierania papieru).
  2. Ćwiczenia z rytmem (wystukiwanie rytmu według zaprezentowanego wzoru lub skakanie w rytmie).
  3. Tworzenie rymów do podanego wyrazu.
  4. Ćwiczenia związane ze słowami:

– wymyślanie wyrazów na określoną głoskę,
– podział wyrazów na sylaby i na głoski,
– rozpoznawanie głosek na początku i na końcu wyrazu.

Powyższe ćwiczenia należy stosować często, pamiętając jednak o stopniowaniu trudności. Zaczynamy więc od zagadnień prostych i łatwych, a po ich opanowaniu mogą pojawiać się zadania trudniejsze. Jeśli dziecko ma przegłoskować wyrazy lub też dokonać ich syntezy (składania z głosek), na początku podajemy krótkie słowa: kot, dom, osa, Ala, lala, mama, tata. Dopiero w trakcie kolejnych ćwiczeń wprowadzamy dłuższe wyrazy: kotek, lampa, balon i inne.

Na słabo rozwiniętą percepcję wzrokową, wskazywać może kilka symptomów, które rodzic z pewnością łatwo zaobserwuje u swojego dziecka:

– dziecko z trudem zapamiętuje kształty liter i cyfr,
– niechętnie rozwiązuje zadania polegające na szukaniu różnic między obrazkami,
– nieprawidłowo tworzy kompozycje według wzoru, a jego rysunki są ubogie

w szczegóły,
– trudności dotyczą odtwarzania szlaczków i figur geometrycznych.

W jaki sposób usprawnić tę funkcję wzrokową?

Istnieje szereg ćwiczeń, które można wykonywać w domu, jak i w przedszkolu. Na pewno wielu rodziców posługuje się tymi ćwiczeniami na co dzień, nie będąc w pełni świadomymi, jak wiele obszarów one rozwijają.

Oto kilka przykładów ćwiczeń:

  1. Szukanie różnic pomiędzy dwoma podobnymi obrazkami, różniącymi się kilkoma szczegółami
  2. Zapamiętywanie przedmiotów – pokazujemy dziecku drobne przedmioty, zapamiętuje je, a po zasłonięciu przez nas – wymienia.
  3. Układanie obrazka z pociętych części, układanie puzzli
  4. Układanie według podanego wzoru patyczków, klocków, wyciętych figur geometrycznych.
  5. Segregowanie figur ze względu na wielkość, kolor, kształt.
  6. Układanie historyjek obrazkowych. Opis obrazków zgodnie z kolejnością zdarzeń.
  7. Lepienie z plasteliny lub formowanie z drutu liter.
  8. Wyszukiwanie wyrazów z jednakową literą (np. odczytanie wyrazów posiadających literę „k”)
  9. Uzupełnianie brakujących liter w wyrazach.
  10. Domina obrazkowe – szukanie pary takich samych obrazków.
  11. Domina literowe oraz sylabowe – szukanie pary takich samych liter/ sylab.
  12. Kalkowanie

Powyższe ćwiczenia mogą być formą zabawy z dzieckiem. Ważna jest systematyczność, ale jednocześnie nie przemęczanie dziecka, gdyż ćwiczenia chętnie wykonywane są skuteczniejsze i przynoszą więcej pożytku.

Koordynacja wzrokowo-ruchowa jest to umiejętność łączenia tego, co oczy widzą

z tym, co dłonie wykonują. Dobra koordynacja wzrokowo-ruchowa jest niezbędna do wykonywania wielu czynności takich jak: pisanie, rysowanie, manipulowanie, ćwiczenia gimnastyczne. U dzieci w wieku przedszkolnym zaburzona koordynacja wzrokowo-ruchowa objawia się małą precyzją ruchów i trudnościami w czasie wykonywania prostych zadań.

Dzieci z zaburzoną lub słabo rozwiniętą koordynacją wzrokowo-ruchową mają trudności w zakresie:

– ubierania się,
– prawidłowego chwytania i rzucania piłki,
– utrzymywania równowagi przy staniu na jednej nodze, skakania,
– posługiwania się podstawowymi narzędziami i przedmiotami codziennego użytku,
– wykonywania prac plastycznych takich jak: rysowanie, wycinanie, wydzieranie, naklejanie,
– nauki pisania (utrzymywanie się w liniaturze zeszytu, silny nacisk ołówka lub długopisu),
– zabaw manipulacyjnych.

Propozycje ćwiczeń dla dzieci w młodszym wieku przedszkolnym :

1.Układanie :

– układanie z koralików, klocków [dużych i małych],mebli, pojazdów, drzew, roślin, budowli, figur;
– układanie z patyczków: płotów, drabin, domów;
– z tasiemki, z różnokolorowej wełny: dywaników, kilimków, frędzli;
– z elementów mozaiki geometrycznej- postaci ludzi i zwierząt;

2.Przedstawianie figur geometrycznych w zmienionych układach:

układanie kompozycji figur geometrycznych z wzoru i z pamięci;

3.Malowanie:

– tworzenie różnych kompozycji – szlaczków ;
– kompozycji postaci człowieka, pojazdów, przedmiotów, domów;

– malowanie jednocześnie obydwiema rękami na dużym arkuszu przypiętym do tablicy lub podłogi;
– malowanie palcami na przemian ruchem spokojnym, swobodnym;
– zamalowywanie całej powierzchni kartki;
– malowanie palcem [na całej powierzchni różnokolorowych linii poziomych

i pionowych];
– malowanie pędzlem linii prostych, splątanych nici, kłębuszków, jaskółek;

– malowanie pęczkiem waty – duże i małe chmury, kałuże itp.

4.Rysowanie:

– rysowanie kredą na tablicy i dużych arkuszach rozłożonych na podłodze;
– kreślenie patykiem na mokrej, gęsto pokrytej farbą klejową powierzchni;
– rysowanie świecą, tuszem;

5.Wydzieranie: łatwych kształtów np. piłek, baloników, kolorowych liści itp.  kompozycje z kolorowych pasków

6.Stemplowanie:

– tworzenie różnych kompozycji – szlaczków ;
– kompozycji postaci człowieka, pojazdów, przedmiotów, domów;

7.Ćwiczenia na materiale obrazkowym:

– układanki obrazkowe [stopniowanie trudności];
– układanie obrazka z części w/g. identycznego wzoru;
– uzupełnianie brakującej części obrazka;
– dobieranie par jednakowych obrazków [dobieranki, loteryjki, domino obrazkowe],
– rozpoznawanie zmian ilościowych i jakościowych w układach elementów – [zabawa

” Co się tu zmieniło?”]

Propozycje ćwiczeń dla dzieci w starszym wieku przedszkolnym:

– marsz chodem bociana;
– marsz wokół sali z ćwiczeniem w reagowaniu na sygnał słowny: stój, naprzód;

2.Ćwiczenia w biegu:
– bieg z podskokami,
– przylot i odlot bocianów – bieg w określonym kierunku, poruszając się falistym ruchem z rozkrzyżowanymi ramionami;

3.Ćwiczenia na równoważni [ławeczce]:

– chodzenie wolno do przodu;
– posuwanie się do tyłu;
– posuwanie się bokiem;

4.Zabawy z woreczkami:

– rzucanie i chwyt woreczka obiema rękami;
– rzucanie i chwyt woreczka jedną ręką;
– rzucanie i chwytanie woreczka w ruchu itd.

5.Kreślenie dużych płynnych linii:

– chorągiewką w powietrzu;
– patykiem na piasku;
– kolorową kredą na tablicy;
– kredkami na dużych arkuszach.

6.Obrysowywanie gotowych szablonów o prostych kształtach np. koło, kwadrat, romb, trójkąt; rysowanie szlaczków na kratkowanym papierze.

7.Rysowanie po konturach.

8.Malowanie palcami.

9.Łączenie kolorową kredką wyznaczonych punktów.

10.Zagadki rysunkowe.

11.Labirynty.

12.Wycinanki różnego typu.

13.Kopiowanie obrazków przez kalkę techniczną.

14.Lepienie z plasteliny.

15.Gry zręcznościowe

Celem ćwiczeń grafomotorycznych jest przygotowanie do nauki pisania. Ćwiczenia te polegają na usprawnianiu motoryki ręki, poprzez różnorodne zajęcia manualne. Mogą być świetną zabawą i pretekstem do wspólnego spędzenia czasu rodziców z dzieckiem.

1.Ćwiczenia całej dłoni

– Malowanie dłonią przy użyciu farb na dużej powierzchni;
– Robienie kul z papieru, początkowo dużych, aż do malutkich;
– Lepienie z plasteliny, modeliny rozmaitych kształtów rozpoczynając od prostych tj.: kulek, rogalików, miseczek, grzybków, potem trudniejszych np.: ludzików, zwierząt;
– Układanie najwyższej wieży z klocków;
– Zakręcanie i odkręcanie różnego rodzaju pokrywek do słoików i butelek (można w nich umieścić atrakcyjne przedmioty);
– Przelewanie płynów z naczynia do naczynia;
– Stemplowanie;
– Samodzielne ubieranie poszczególnych części garderoby;
– Ćwiczenia ruchowe z wykorzystaniem przyborów (np. toczenie i łapanie piłki);

2. Ćwiczenia palców

– Ćwiczenia ruchowe z wykorzystaniem przyborów: chwytanie, celowanie
– Wiązanie (sznurka/wstążki na klamce lub nodze stołu, sznurówek);
– Malowanie palcami przy użyciu farb (pomaluj każdy palec innym kolorem);
– Sortowanie klocków według kolorów, kształtów, wielkości itp.
– Symulowanie gry na pianinie, flecie;
– Odpinanie zatrzasków, guzików i zamków błyskawicznych;
– Malowanie plasteliną
– Układanie puzzli
– Rysowanie/pisanie palcem w powietrzu;
– Wycinanie, wydzieranie z papieru;
– Nawlekanie koralików, guzików początkowo na sznurek, następnie na nitkę;
– Chwytanie: solenie potraw, zbieranie okruszków;
– Wodzenie palcem po labiryncie;
– Przerzucanie stron w książce (można przy tym ćwiczeniu utrwalić liczenie w zakresie 10).

3. Pisanie

– Trzymanie prawidłowo ołówka, kredki, długopisu (jeśli dziecko ma z tym problemy, istnieją specjalne nakładki z tworzywa na ołówek/długopis, które korygują nieprawidłowy uchwyt);
– Łączenie kropek (w internecie znajduje się wiele stron z niedokończonymi rysunkami);
– Kreślenie znaków literopodobnych (szlaczki);
– Obrysowywanie szablonów z plastiku lub drewna o kształtach geometrycznych;
– Kopiowanie rysunku – czyli samodzielne rysowanie prostych schematów (początkowo rysować po śladzie, następnie kreślić rysunki samodzielnie na czystej kartce. Na początku

zaproponuj kopiowanie dużego rysunku, a następnie kopiowanie tego rysunku w pomniejszonym formacie);
– Kopiowanie linii poziomych, pionowych, falistych, wybranych figur geometrycznych, liter i cyfr;
– Narysuj dwie pionowe równoległe kreski. Zadaniem dziecka jest dorysowanie poziomych szczebli, aby na rysunku pojawiła się drabinka.

ĆWICZENIA OGÓLNOROZWOJOWE WSPOMAGAJĄCE PRAWIDŁOWY ROZWÓJ MOWY

I PRZYGOTOWUJĄCE DO PODJĘCIA NAUKI SZKOLNEJ

( ćwiczenia do stosowania w przedszkolu i w domu )

– chodzenie po linii narysowanej kredą na podłodze lub po rozłożonym sznurku, skakance;

– skakanie na jednej nodze (naprzemienne prawej, lewej, prawej, lewej);

– łapanie, rzucanie i kopanie piłki;

– wrzucanie piłeczki do kosza lub wiaderka;

– naśladowanie ruchów rąk, nóg i głowy (malowanie, pisanie, mieszanie)

Sprawność manualna

– posługiwanie się narzędziami ( nożyczki, widelec, nóż, ołówek);

– nawlekanie koralików, przewlekanie sznurówki;

– rysowanie według wzoru np. na piasku (z użyciem np. papierowej tacy);

– łączenie kropek wyznaczających figury geometryczne;

– zamalowywanie wyznaczonych konturem płaszczyzn;

– rysowanie równoległe z prowadzącym zajęcia;

– kopiowanie wzorów;

– dorysowywanie połówek;

– dorysowywanie brakujących elementów;

– wykonywanie z plasteliny kulki, wałeczka, kwadratu, trójkąta.

sprawność języka (podnoszenie czubka języka do wałka dziąsłowego; przesuwanie języka do przodu i do tyłu w płaszczyźnie poziomej; wykonywanie szybkich ruchów językiem od jednego do drugiego kącika ust; wyciąganie czubka języka na brodę i nad górną wargę, w kierunku nosa);

sprawność warg (umiejętność wykonania naprzemiennych ruchów: usta ,,w ryjek” – usta ,,w uśmiech”; utrzymanie na wargach ułożonych ,,w ryjek” kółeczka, zrobionego np. z cienkiego drucika);

ruchliwość szczęki dolnej (wysuwanie i chowanie żuchwy; naprzemienne, coraz szybsze nagryzanie dolnej i górnej wargi).

– przerysowywanie figur geometrycznych;

– labirynty;

– rysowanie wzorów litero podobnych;

– wyszukiwanie wśród obrazków tematycznych jednego różniącego się szczegółem;

– identyfikowanie w zestawie obrazków tematycznych jednego pokazywanego;

– odnajdywanie na dużej, sytuacyjnej ilustracji przedmiotu pokazanego na pojedynczym obrazku;

– dopasowywanie brakujących części na obrazkach tematycznych;

– składanie obrazków z części;

– układanie wzorów tematycznych z figur geometrycznych;

– identyfikacja i rozróżnianie dźwięków (np. cięcie kartki papieru, mieszanie wody łyżeczką);

– odgadywanie głosów zwierząt;

– zgadywanie dźwięków przedmiotów (np. odkurzacz, suszarka, lejąca się woda, telefon);

– różnicowanie zdań wypowiadanych głosem dziecka, kobiety, mężczyzny;

– różnicowanie zdania wypowiadanego głosem ,,smutnym”, ,,wesołym”, ,,zdziwionym”;

– różnicowanie opozycji fonologicznych (np. ,,które zdanie jest poprawne: Janek je synkę, czy Janek je szynkę?”).

– umiejętność szeregowania (układanie klocków, kółek od największego do najmniejszego i odwrotnie);

– umiejętność przeprowadzenia klasyfikacji na materiale tematycznym (tworzenie zbiorów np. ubrania, buty, meble, zwierzęta, owoce, warzywa, jedzenie, zabawki itp. – dziecko dzieli obrazki na grupy);

– umiejętność przeprowadzenia klasyfikacji na materiale atematycznym (np. podział klocków lub figur geometrycznych wg koloru, wielkości, kształtu);

– umiejętność myślenia przyczynowo-skutkowego (układanie historyjki w odpowiedniej kolejności ,,co stało się najpierw, a co potem”);

– sekwencje (układamy np. 3 obrazki, dziecko układa w takiej samej kolejności pod spodem, dalej).

– pamięć symultaniczna (zapamiętywanie obrazków kolejno pokazywanych dziecku, jednego, dwóch i więcej);

– pamięć sekwencyjna (zapamiętywanie obrazków pokazywanych równocześnie, dwóch, trzech…).

PAMIĘTAMY O UKŁADANIU OBRAZKÓW „OD LEWEJ STRONY DO PRAWEJ”!!!

mgr Marzena Dąbrowska
mgr Anna Grzeszczak
mgr Justyna Harmacińska

 

PSYCHOLOG

 

Psycholog prowadzi zajęcia, w których wykorzystuje specjalistyczne metody oddziaływania, mające na celu trwałą zmianę w funkcjonowaniu dzieci wykazujących trudności i ewentualne zaburzenia w sferze psychicznej i zachowania.

Psycholog w przedszkolu zajmuje się prowadzeniem szeroko rozumianej terapii psychologicznej, która jest ukierunkowana w szczególności na stymulowanie rozwoju psychicznego dzieci, poprzez ćwiczenia funkcji poznawczych, percepcyjnych oraz pomoc w pokonywaniu trudności interpersonalnych, jak i problemów emocjonalnych.

 

Terapia psychologiczna w przedszkolu koncentruje się zarówno na stymulowaniu rozwoju dziecka, wyrównywaniu jego szans edukacyjnych, jak i na wsparciu emocjonalnym oraz indywidualnej pracy nad sferą funkcjonowania społecznego.

 

Główne cele zajęć psychologicznych w przedszkolu to:

 

Wszelka działalność psychologa opiera się na stworzeniu odpowiedniej atmosfery, zbudowaniu zaufania oraz nawiązaniu właściwego kontaktu z dziećmi, co stanowi integralną część przeprowadzanych zajęć i jest niezwykle istotne dla efektywności całościowego procesu pomocy. W tym celu psycholog prowadzi wiele swobodnych rozmów z dziećmi, zachęca je do zabawy, a w dalszej kolejności pracuje nad występującymi trudnościami.

Zajęcia z psychologiem mają również na celu wspieranie rodziców i nauczycieli poprzez indywidualne poradnictwo i konsultacje, podczas których na bieżąco omawiane są aktualne potrzeby i zgłaszane trudności edukacyjne, wychowawcze, emocjonalne
i rodzinne.

mgr Julita Chomiuk